Scheiden bracht me geluk - Hoofdstuk 1
Toen ik jong was, was ik doodsbang om te trouwen. Ik was doodsbang voor een scheiding, en de gedachte vast te zitten in een ongelukkig huwelijk maakte enorm angstig. Op de een of andere manier, stapte ik over die angst heen en trouwde met mijn allereerste vriendje. Ik voelde me comfortabel in een langdurige relatie, en plotseling voelde het huwelijk als de juiste volgende stap.
4 jaar geleden besloot mijn toenmalige man dat hij niet gelukkig was en vertrok. Niet zomaar, het heeft hem 2 buitenechtelijke relaties en bijna 7 jaar gekost om die beslissing te nemen. Die 7 jaar waren voor me een hel! Eerlijk gezegd was geen van ons beiden gelukkig met de manier waarop de dingen verliepen. Ware het niet dat zijn valsheid me steeds weer lieten geloven dat onze relatie ging veranderen . En ja ze is veranderd, een scheiding was de uitkomst. 4 jaar terug. Op dat moment voelde ik me de grootste mislukking in het leven. Ik wist niet hoe ik de wereld opnieuw in moest trekken met de pas verworven titel van ‘alleenstaande gescheiden vrouw met 3 kinderen’.
Aantrekkelijk klonk het allemaal niet!
Mijn relatie eindigde, ik leed financieel verlies, en mijn geestelijke gezondheid stortte in, mijn lichaam raakte in verval. Naast de standaard uitdagingen van een scheiding (3 jonge kinderen, het verdelen van bezittingen, het afkopen van mijn eigen huis en thuis waar ik reeds 14 jaar mijn ziel in had gelegd, etc...)
Ik zal niet zeggen dat mijn scheiding het moeilijkste was wat ik heb meegemaakt, maar het is zeker een van de moeilijkste ervaringen. Het was en is moeilijk. Nog steeds!
Nu, op het moment dat ik besloot mijn verhaal te schrijven, realiseer ik me dat mijn scheiding een van de beste dingen was die me had kunnen overkomen. Zie je, de grootste levenslessen komen uit de grootste worstelingen. En... ik heb veel geleerd gedurende het hele scheidingsproces. En ben nog steeds lerende.
Een van die lessen is, dat het leven is wat je er zelf van maakt, en dat ‘perspectief’ echt alles is. Dus, ik besloot om mijn perspectief te veranderen.
Ik ben altijd vrij onafhankelijk geweest. Niet mijn eigen keuze, eerder eentje waar ik ben ingerold. Maar niet zoals ik nu ben. Ongetwijfeld ben ik altijd al zelfstandig geweest, omdat het moest. Aan mijn echtgenoot had ik niks. Maar toch was ik niet op mezelf. Nu, ben ik helemaal op mezelf. Mijn onafhankelijkheid is... bevrijdend.
Ik hoef geen grote aankopen of levensbeslissingen door iemand te laten nemen. Ik heb niemands goedkeuring nodig. Ik heb de volledige controle over mijn leven (nou ja, tot op zekere hoogte). Ik werd onafhankelijker en het is geweldig!
Ik heb de vrijheid ontwikkeld om mezelf te ontdekken, waarvan ik niet wist dat ik die nodig had.
Om de een of andere reden, toen ik 30 werd dacht ik dit is het, ik ken mezelf! Mijn eigen naïviteit van toen schokt me nu. ‘Wat heb ik toen gedaan?’ is een verwijt die ik soms nog wel eens naar mezelf durf te gooien als ik terugkijk naar mijn leven van toen.
Als mens zijn we constant aan het groeien, leren en veranderen. Dat is een deel van het leven. Ik heb het gevoel dat ik nog maar begonnen ben.
Wanneer je in een relatie zit - zelfs één die zowel onafhankelijk als afhankelijk is - neem je nog steeds beslissingen met de andere persoon in gedachten. Wanneer je volledig op jezelf bent, neem je beslissingen voor jezelf, en alleen voor jezelf. Ik heb nu wel een relatie met Victor, een LAT -relatie en weet dat ik ongetwijfeld bij elke beslissing en daad rekening zal houden met hem. Maar als het er erop aankomt. Wel dan doe ik nog steeds wat voor mij het beste is.
De vrijheid om volledig onafhankelijk te zijn geeft je de mogelijkheid om alle kanten van jezelf te verkennen zonder de bewuste of onbewuste invloed van een ander. Ik ben Sarah niet in relatie tot een ander mens. Ik ben gewoon Sarah - hoe ik ook wil dat ze is.