Inleiding

Heb je ooit meegemaakt dat je wakker werd en je realiseerde dat je geen zin meer had om naar je werk te gaan? Ik bedoel niet dat je de avond ervoor enorm was doorgezakt en wilde uitslapen, of dat je de zoveelste whatsapp van je ex kreeg die ervoor zorgt dat je de komende 24u niet meer normaal kan functioneren, of dat je gewoon zin had om met je lief naar het strand te gaan. Ik heb het ook niet over lichte ontevredenheid. Nee, ik bedoel dat het afgelopen is, echt afgelopen en uit. Gedaan, alles leeg, op.

Wel, mij is het meermaals overkomen. Een scheiding, de ontrouw, het streven naar waardigheid en rechtvaardigheid.

Ik wist natuurlijk wel al dat ik wonden van het leven had opgelopen. Maar dat het zo een strijd zou zijn om mezelf weer gelukkig te zien, echt gelukkig, dat was een shock voor me. Ik had gehoopt sneller te helen en slechts kleine littekens over te houden. De afgelopen jaren was ik slaafs de brave huismoeder geweest en elke dag had ik geweldig gevonden. De prominente leerkracht, de vrouw van de succesvolle zakenman. Ik had alles wat ik altijd al gewild had: fijne kinderen, een stabiele carrière, prachtige zomervakanties, het gevoel van gelukkig zijn. Niks is minder waar, het was allemaal schone schijn geweest. Éénmaal ik tot dat besef was gekomen, mede door de ontrouw van mijn toenmalige man, was mijn hele leven zijn vitaliteit kwijt. Ik had mijn gezond verstand verloren, modus “automatische piloot en overleven.”

Oké, ik was een knappe vrouw van 42. Goed uitziend, ook al konden er gerust wat kilootjes af, prachtige borsten, een warme glimlach. Bevestigd door Tinder en andere dating apps die mijn smartphone vulden mag ik met trots toch wel stellen dat menig man in de rij stond toen ze wisten dat ik opnieuw beschikbaar was. En ja, de ene was al iets onstuimiger of tactvoller dan de andere.

Ik was erin geslaagd het beste uit de scheidingsregeling te halen. Ik heb mijn huis kunnen behouden, de kinderen konden de meeste tijd bij me blijven. Toch ontbrak het me aan intens gelukkig zijn.

Toen leerde ik Victor kennen. Via Tinder! Ik had het gevoel dat alles me voor de wind ging. Eindelijk opnieuw leven. Bevestigd door mijn omgeving. Er was mijn nieuwe partner, er waren de kinderen die opgroeiden op weg naar volwassenheid, ik had de zekerheid van mijn job, financieel ging het me ook niet slecht af. Maar toch leek er iets te ontbreken. Ik besefte dat het moeilijk was om uit de tredmolen te stappen en te gaan voor wat ik echt wou voelen. Voelen dat ik echt leefde, dat dit nieuwe leven ook echt nieuw voor me was en ik de opgedane wonden kon doen helen en laten verdwijnen naar de achtergrond.

Het was Victor, de bad boy met een peperkoeken hartje, die heel goed wist wat ik nodig had. Ik ben precies een open boek voor hem. And I like it!

Was het niet door zijn 47 levensjaren, dan was het ongetwijfeld door zijn eigen ervaringen. Hij wist heel goed hoe te 'leven' en wou dit ook maar al te graag met me delen. Er de komende jaren 'ons' leven van maken was het plan, is het nog steeds. Sounds perfect to me!

Met Victor heb ik een Lat-relatie omwille van onze kinderen, onze woonplaatsen. Soms is het lastig. Het gemis van zijn aanwezigheid, samen bouwen aan ons nieuwe gezin, het delen van gedachten, het delen van zowel angsten als vreugde. Maar er is een vooruitzicht...binnen 8 jaar als onze kinderen het huis uit zijn. Sommige wijnen behoeven ook wat tijd, toch?

Ondanks de afstand en weinige tijd die we met elkaar kunnen doorbrengen is Victor er de laatste jaren altijd voor me geweest. Als ik me onzeker voelde, emotioneel een wrak was, telkens ik het lastig had om op te staan. Hij was er telkens om die betoverende lach op mijn gezicht te toveren, me 18 jaar te voelen op momenten, klusjes in en rond het huis te doen, me te helpen waar hij kan. Hij is het die me opnieuw durft laten dromen, die dromen werkelijkheid laat worden. Het is hij die ervoor zorgde dat mijn kleerkast en lingerielade een heuse upgrade kregen. En jazeker ook om mijn seksuele verlangens en dromen te voeden. Hij is er steeds, de 'man' in mijn leven, de man in ons gezin.

Het is Victor die me op onverwachte momenten doet heropleven door hete foto’s en filmpjes door te sturen, meestal met de bijpassende tekstjes die Vlaanderen rode wangen zou bezorgen. Het is Victor die erin slaagt om me seksueel te lezen en mijn grenzen verlegt. Het is door zijn toedoen dat ik op date ging en ga met andere mannen en vrouwen. Het is door zijn hete fantasieën en creativiteit dat we samen hete spannende avonturen beleven. Beetje bij beetje slaagt hij erin om me te laten voelen, te ervaren hoe het is om echt een vrouw te zijn. Om alle drempels beetje bij beetje te laten verdwijnen. I love it, love him! Om het in één zin te bevatten, deze man is een echt plezier voor mijn lichaam en geest. Alleen al daarvoor ben ik hem dankbaar.

Ben ik mijn eigenheid kwijtgeraakt? Helemaal niet. Enkel mijn oude saaie garderobe en fout zelfbeeld. Ik ben veranderd van een grijze onopvallende muis, steeds voorbeeldig in de pas lopend, naar een zelfstandige vrouw die weet wat ze wil en wil gezien worden. Een rolmodel voor mijn kinderen, toegewijde partner voor Victor en vooral eerlijk naar mezelf en de buitenwereld. Ik geniet, vrij van vooringenomen gedachten, vrij van oordeel. Ik voel me vrij!

Dit verhaal gaat over mijn hete spannende avonturen die ik beleef in mijn nieuwe leven. Hoe door onder andere het toedoen van Victor ik een leven heb waarin opstaan geen probleem meer is. Een leven waarbij je als 42-jarige vrouw uitkijkt naar elke nieuwe dag en wat voor moois die dag zal brengen. Een dag van gelukkig zijn, een stem te hebben, vrouw zijn, gewild en geliefd te zijn.